Sunday, April 26, 2009







Ik kijk over de schitterende groene heuvels van Noord-Thailand na een yoga les en het slepen van stenen voor het maken van een lemen hut. Dit weekend zijn we bij Pun Pun, een organische boerderij 1,5 uur buiten Chiang Mai. Een sterke community met geweldige mensen en een enorme rust. Lonely Planet kwam een maand geleden langs en wilde Pun Pun promiment in hun nieuwe gids. Krit, de eigenaar zei. ' No, we don't want to be in the LP. This is a learning place, we don't do this to gain business'. 
Het is een tijdje geleden dat we geschreven hebben op deze blog. Dit komt niet 
door het gebrek aan avonturen! We zijn ondertussen ons 2e jaar ingegaan in Chiang Mai en het 
leven is stabiel, in balans en eigenlijk
 gewoon erg cool. We werken netjes onze uurtjes en mijn werk wordt alleen maar interessanter. Ik groei langzamerhand in mijn functie en hoewel het veel compu
terwerk is, blijft het uitdagend. 

Veel interactie met andere
 nationaliteiten en een boeiend
e trip naar Papua Nieuw 

Guinea achter de rug (voorlopig de laatste). Er was een externe evaluatie van ons werk in Papua de laatste 2 jaar
 door UNICEF/ WHO. De resultaten ware
n verbluffend, wat mijn dagelijks werk weer makkelijker m
aakt. Gemeenschappen hebben duurzaam hun gedrag veranderd, riskant sexueel gedrag, criminaliteit, geweld, alcohol misbruik
 is is bijna elke gemeenschap omlaag gegaan. Een deel is te danken aan onze facilitatie en apprecierende manier van stimuleren. We hebben in 2 jaar tijd 'niets' gebracht, geen geld, geen middelen, geen oplossingen, geen HIV informatie. We hebben enkel de gemeenschap laten zien wat voor een capaciteit te zelf hebb
en en hen gelinkt met andere NGOs (Rode Kruis etc). In een extreem post-coloniaal land als PNG is het apprecieren van gemeenschappen een nogal revolutionair gedachtengoed, maar blijkbaar werpt het zijn vruchten af....

Naast onze echt vakantie in Bali waar we strategisch de toeristen hebben ontweken, heb ik ook nog een weekje in druk Jakarta geweest. Van VN meetings t/m community visits naar de 'transgender' gemeenschap in de buitenwijken van Oost-Jakarta. Poeh, dat was wel heftig in een prostitutie gemeenschap met 40% HIV prevalence met mijn slippers in de modder terwijl d
e klanten onze gesprekspartners proberen weg te kapen.... Veel geleerd over hun leven e
n de epidemie in Indonesie.

Deze week ga ik naar India. 2 weken facilitere
n, meetings en proberen onze lokale branch op te zetten. Van Calcutta naar Nagaland, Chennai en Delhi....Druk programma, ik ben
 benieuwd. Als iemand nog 'india-tips' heeft, hoor ik het graag :). Dan
 begin Juni naar Congo, waar we eindelijk ons project met de Wereld Bank hebben getekend (2 jaar bureaucratie verder....).

Naast het werk hier, blijft het leventje relax. Als we niet op een boerderij zitten, brengen we onze tijd vooral op de yoga mat (waaronder Acro-yoga!) en aan de rotsen door. Verschillende malen nog oog in oog gestaan met mijn angst op mijn 'project' (7a+ voor de insid
ers). Na een serieuze vlucht op de eerste poging, dan toch de route geklommen vorige week! Het blijft een bizarre sport waar ik alles in kwijt kan. 

De onrust in Thailand is weer een beetje bedaard. Tijdens de piek zaten we vlakbij Bangkok op een meditatie retraite (Plum Village style) met 350 Thai en 7 buitenlanders....Was wel heftig, aangezien veel Thai nogal ongerust waren. Het enige verschil nu is enkel dat ik mijn rode poloshirt een tijdje niet aan zal doen naar mijn werk....Ik ben benieuwd waar dit heen gaat. Deze 2-deling in de maatschappij is wel echt uniek in de Thaise geschiedenis (dankzij Taksin....). 

Nou, voorlopig even genoeg uit zwetend warm Chiang Mai (42 graden gisteren). We zitten hier in elk geval nog tot eind December, dus vakantiegangers als jullie in de voetsporen willen treden van Emile en Dor in Oktober, let us know!

Groeten uit Chiang Mai,
Gas & Lau


 

Monday, December 1, 2008

Aventures sur une bécanne au Laos

Je rejoinds Martin au Laos le 16 novembre à Luang Nam Tha, un petit village dans les montagnes au Laos, à proximité d'un parc national. Après une journée relax à Luang Nam Tha où on a fait un grand tour à vélo et on
se raconte mille histoires (car on ne s'est pas vu depuis 7 mois), on part en trek pendant trois jours dans la nature. Tous les soirs on dort dans des villages au plein milieu des montagnes...

La nature est magnifique et on profite a fond du trek. Le soir, on discute avec les gens du village de la vie, de leur rêves, de leurs soucis et ce dont ils sont fiers... Le chef du village me dit: "On aimerait vivre en ville car le travail à la campagne est dur et incertain. Par contre je suis fier de pouvoir faire autant de choses par moi-même et de pouvoir vivre de la nature."

Nous prenons ensuite la route pour Luang Prabang, une magnifique petite ville avec une touche française au bord du Mékong. Nous abandonnons très vite l'idée d'aller marcher seul dans la nature car impossible de trouver des cartes détaillées.
Mais.... nous avons déniché une super moto 'oldschool' comme une vespa orange. En l'essayant je me dis "ouh ceci n'est pas une bonne idée"... et pour finir Martin et moi décidons d'explorer les montagnes autour de Luang Prabang à moto :-)

Comme tout bonne vieille moto, il y a des surprises dans l'air! Voilà que le deuxième jour à 11:30 (d'heure fatale) le moteur s'arrête en pleine montée. Et oui, c'est moi qui roulait et oui c'est vrai que je suis blonde mais je vous jure que je n'ai rien fait de travers. Martin et moi marchons jusqu'au prochain village où une bande de jeunes cool enlève des pièces du moteur et casser l'engine encore plus.
Un garagiste dans la prochaine village est incapable de la réparer. Donc, le lendemain nous embarquons la moto dans une jeep et nous rentrons à Luang Prabang en bateau, sur le Mékong.
C'est super de voyager sur l'eau et de voir la jungle, les petits bateaux de pêcheurs sur le côté et les reflets du soleil du l'eau.
Martin et moi écoutons deux pod-casts de Thich Naht Hahn et des moines et soeurs du village des pruniers. Des belles paroles de compassion, de pleine conscience et des idées pour profiter plus de la vie. J'adore ces pod-casts, ils sont incroyablement riche en sagesse.

De retour à Luang Prabang, on loue des vélos et on fait un tour dans les petits villages au alentour, dans les montagnes, entre les rizières.
Le dernier jour, on se lève à 6h du mat pour voir les moines qui recoivent des aumones des habitants. Les rues de Luang Prabang sont oranges! Incroyable! C'est très joli à voir...

Martin est coincé à cause des histoires à Bangkok et il me rejoind à Chiangmai. Il est toujours là d'ailleurs!

Bises

Lau

Monday, November 17, 2008

Cambodja, 41 graden koorts, bizar festival, Rens en Ahnne op bezoek....


Poeh, wat een laatste 2 maanden. Simpelweg intens. Sinds de bruiloft van broerlief en de 'party of the year' begaf ik me weer richting 'the land of smiles'. Samen met Dino hadden we 2,5 week vakantie. Na een dag Bangkok heb ik hem in enkele dagen de feel van Chiang Mai kunnen laten beleven. Eten in de beste organisch vegetarische restaurantjes die voor veel toeristen onbekend blijven, Dino's eerste yoga les, kennis maken met mijn vrienden, de dinsdagavond Jazz-jam avond in de North Gate Jazz bar.....Alles in die heerlijk relaxe Chiang Mai-vibe. Maar ook samen naar een van de weinige diervriendelijk olifantenparken om met een baby olifant te spelen en geinspireerd te raken van deze geweldige zoogdieren.

Dan werd het tijd voor iets actiefs! 80 km raften in Pai, een serieuze hike en een verschrikkelijke busrit van Chiang Mai naar Siem Riep in Cambodia....Poeh, dat laatste was zeker weten het zwaarst. Ondertussen was Laurence terug van Papua Nieuw Guinea en vergezelde ons naar de indrukwekkende tempels van Ankor Wat. WOW! De trots van elke Cambodiaan is wel echt fenomenaal. Helaas Lara Croft niet meer gezien. Daarna naar Pnohm Penh, de vuile ietwat saaie hoofdstad van de Thaise Oosterburen. Laurence en ik moesten samen met een Australische coach hier 3 dagen een workshop faciliteren voor 8 Cambodiaanse NGOs. Dino deed mee als observer en kreeg in 3 dagen wel een hele goede indruk van wat ons werk eigenlijk inhoudt. Het was fascinerend om te faciliteren met een groep uiterst energieke Cambodianen die 75% van de tijd Khmer praatten. Ongelofelijk hoeveel je met lichaamstaal kan oplossen. Daarna richting het zuiden zodat broerlief tenminste nog een strand had gezien. Helaas was Sihanoukville niet het paradijs waar we op gehoopt hadden. Desalniettemin was de duik in de oceaan erg prettig.

Alles leek prima te gaan. Top vakantie, goed weer en een broersband die naar mijn mening nog nooit zo sterk was geweest tussen Dino en mij. Maar toen kwam er een tropisch virus ons verrassen. De laatste dag kregen we beide koorts en voordat ik het wist lag ik thuis in Chiang Mai in het ziekenhuis met negatieve testen voor Malaria, Dengue en elke bacterie of virus die ze konden bedenken. Ze wisten niet wat ik had (nog steeds niet), maar ik had al 4 dagen 39+ koorts. Toen de 5e avond heb ik mijn meest zieke dag uit mijn leven meegemaakt. Met een top van 41 graden koorts en een bezorgde Thaise zuster (EN Laurence) was ik blij dat ik in het ziekenhuis lag en niet in een bus in Cambodia. Na enkele uren een rivier gezweet te hebben was het over. Geen koorts meer, ik kreeg weer trek en voelde me langzaam al beter. Nog 2 dagen gebleven met de ongelofijk liefdevolle zorgen van mijn vrienden hier, maar bovenal van Laurence. Lau waste me, haalde eten en inspirerende klim video's, regelde dat ik dagelijks enkele vrienden op bezoek had en gaf me de zorg waar zelfs 10 Thaise zusters niet aan konden tippen. Thanks again Lau!

Sindsdien ben ik enorm dankbaar voor mijn gezondheid en mijn lichaam. Ik loop elke werkdag hard voordat ik naar mijn werk ga, doe 3 keer per week yoga en hang elk weekend weer aan de rotsen. En ik geef breakdance les aan jonge kids! Ja ik kan het nog een beetje (zie video :)). En alles doe ik met een enorme glimlach.

Helaas wel mijn trip naar Kenia moeten afzeggen, maar in plaats daarvan kon ik het fenomenale Loi Kratong festival meemaken. 5,000 papieren lantaarns de lucht in na een urenlange zitmeditatie van honderden monnikken......poeh, redelijk intens. De foto's spreken voor zich. En dan kwamen Rens en Ahnne op bezoek! Heerlijk om weer een paar dagen Nederlands te praten en samen de mooie plekken van Chiang Mai te ontdekken. Echt heel cool.

Een minder leuk verhaal is dat een van mijn beste maten Gaura (waarmee ik op de foto sta 2 berichten eerder), 2 weken geleden hoorde dat zijn vader in Rusland zelfmoord had gepleegd. Hij had hem al 5 jaar niet meer gezien, maar had nog regelmatig contact. Plotseling de harde realiteit in het zachte Chiang Mai. Enorm heftig, maar tegelijkertijd een gelegenheid voor de gemeenschap van vrienden om hem te steunen. Voordat hij het wist hadden we samen een vliegticket gekocht naar Moskou en een tas geregeld vol warme kleren, mutsen en handschoenen voor het koude Rusland. Het bracht onze groep vrienden wel heel dicht bij elkaar en Gaura was sprakeloos. Hij is nog een paar weken in Rusland en komt dan hopelijk terug (als hij niet plotseling opgepakt word en zijn dienstplicht moet vervullen!).

Algoed, veel gebeurtenissen en ik kan nog 10 van deze berichten schrijven, maar Laurence en ik zijn hier heel gelukkig. Ik voel een echte balans in mijn leven en ons werk blijft een enorme inspiratie. Ik vertrek zaterdag weer naar Papua Nieuw Guinea en kom daarna terug naar NL op 19 December voor 4 weken (waarvan 1 week snowboarden!). Ik kan niet wachten om jullie weer te zien.

Een aandachtige groet uit 'the land of smiles'
G.











Monday, September 8, 2008

Niet verder lezen als je hoogtevrees hebt!

Dag allemaal,

Allereerst: alles is ok en veilig hier. Hoewel de Thai op hun eigen manier hun democratie uitoefenen door hier en daar wat rellen en het bezetten van vliegvelden op de dag dat wij zouden vliegen.....Het zal hopelijk snel opgelost zijn aangezien 80% van de Thai het hele gebeuren ' boring' vindt las ik zojuist.

Zojuist terug van een van de meest heftige en adrenaline-volle vakantie weken uit mijn leven. Na een dagje in Bangkok (zie hier een foto vanuit de achterbank van een taxi waar we een mooi scala aan 'tourist attractions' kregen aangeboden), besloten Laurence en ik impulsief een weekje naar Krabi in Zuid Thailand te gaan om te klimmen. Voor de niet-klimmers: Krabi is DE natte droom van elke rotsklimmer met meer dan 800 routes met de meest indrukwekkende uitzichten waar je alles kan klimmen van een 'roof that forces you to battle with gravity' tot een '5-voudige multi-pitch waarbij je meer dan 100 meter hoog klimt!

Laurence en ik zijn onderhand redelijk ervaren aan het worden met klimmen. Ik klim tegenwoordig 7a routes voor en Laurence volgt al netjes op de 6b+ routes. Dit was tevens de eerste keer dat ik meerdere touwlengtes heb geklommen. Hierbij klim je als koppel een route (zeg 30 meter), haal je je touw omhoog en doe je dezelfde truc tot ongeveer 5 keer. Aan het einde van de rit sta je op een randje op meer dan 100 meter over de oceaan heen te kijken. Het vereist nogal wat technieken, knopen en concentratie, maar gelukkig was ik met Seth, een Amerikaanse mounteneering guide. Zie hier de foto van onze 'multi-pitch'. Daarna abseilen naar beneden. Wow! Zoals vroeger met het gele eendje: Zoek de Gaston!


Afgezien van een enorme spierpijn vanochtend gaat alles prima. Ik vertrek over een paar weken al naar NL. Heel veel zin in. Daarna 3 weken met Dino door Thailand en Cambodia reizen en dan als het goed is in November naar Kenia voor the Constellation. Laurence gaat in Oktober weer naar Papua Nieuw Guinea en we faciliteren dan samen nog een workshop in Phohm Pen eind Oktober. Veel leuks dus voor de boeg en ik kan niet wachten om de dansschoenen aan te trekken bij de bruiloft van het jaar in Oirschot!











Sunday, August 3, 2008

Happy to be back in Chiang Mai with an engaged twin brow!


Dear friends, it's nice to be back in Chiang Mai. Great food, nice people, running every morning, climbing, yoga and exploring the city. See here a picture of me with Guora from Russia who just lived 7 years in a monastery in India and now gives yoga classes here. A great guy with a special view on the world and very energetic. He often tries to battle me on the dance floor with some of his crazy yoga moves :).

I also got a visit of Marijn for about 2 days. That was really good fun to have a small Ormetikos gathering in the chilled-out Chiang Mai.

The day I got back I received the awesome news that my twin brother will get married. With a truly too romantic proposal on the top of a 6088m mountain in Bolivia, he proposed his future wife (that sounds weird :)). It's great to hear and I feel very happy for them. It remains a special commitment and I am very enthusiastic to be the witness that day. So first week of October, this boy heads off to the Netherlands again. Am looking forward to that and catch up with all my friends.

As you can read below our experience was incredible in PNG. I will just share a story I wrote in my hotel room half way the trip:

"Here I am, sitting in my humid hotel room in Lae, reflecting on one of the most impressive days in my short Aids Competence Process (ACP) career. We just witnessed two extra-ordinary community visits. Those visits, where you don’t even think about getting your notebook out, because the discussions are flowing like a waterfall, where young men open up about rape, where women are talking about ‘eye-openers’ and where a young woman begs his councilor to take our process on board.

Lae was the fourth province I visited. Every time, the ACP is characterized by different challenges, but in all cities an almost magical commitment from community leaders strikes me. Once leaders touch the very meaning of our process, they transform into allies. Like Chris from Pis Wara, Goroka province says: “With the ACP I can finally do something back for my community”

Papua New Guinea, what a country! The rough Port Moresby -most unlivable capital of the world and more dangerous than Baghdad- sticks in my mind as being a prison, with an unpleasant UN working atmosphere and a truly distressful UN security briefing. I remember that our driver (a local from the Highlands) sat next door and could hear our briefing. What would you think if an expat explains every Friday to visitors that your country is an uncivilized and dangerous country with men that most of the time drink, take drugs and rape. That we risk being attacked, raped and eaten afterwards if we don’t take an escort to all support visits. Of course, we react serious and respect his UN advice. But is it really that bad? Let’s find out for myself and take a bag full of smiles…….

We head to the provinces. The first visit to Walis Station. The names comes from ‘ wireless station’ because there is a big mobile tower in the slum. We join the community leader and the SALT team. Our welcome is characterized by smiles and committed people that live in a difficult context. In a small group I share with boys of my age. I talk about my friends, my vulnerability, my own two HIV tests and the difficulty of being a young man. The youth leader shares about their difficult situation. How alcohol and drugs spins their mind. How they engage in rape. They share everything with me and tell me they are changing already. “I try to have sex only two times a week now and we organize a weekly coffee night to discuss these issues with the young men”. Laurence interviewed the leader afterwards as you can see below. Incredible piece of art!

This is just one of the maybe 25 examples of the impressive stories I experienced. The common denominator is that the people in the settlements are the most human, kind, hospitable and friendly people I have ever met. Every one of my smiles is received with another smile (often with red teeth of chewing betelnut). I have been greeted more often than in my home country. The only difference that exists between settlers and myself is that they grew up in a different environment. If I was born there in that context, I would probably be the same, fighting for my survival every day. At the same time, working with the 6 community leaders in Goroka is like spending time with 10 big brothers who just found out their new hobby: facilitating our community process.

Every night I am sitting in my hotel room, reflecting on the enormous human experiences every day, transforming my enthusiasm in writing three proposals during the evening hours in 1 week. ACP must continue in PNG! It feels like I am living for 200% every day. Suddenly the world becomes so small. I even reflect on whether I could live in a settlement for a while. It would be so interesting. I will ask the UN security guy what he thinks of this……,.

I would almost forget to say that PNG is one of the most beautiful countries with a tremendously rich culture and nature. See here one of the islands. We dived 1 day which was the best in my life. Sharks, manta-rays, seasnakes, incredible corals. Like all locals say: 'the land of the unexpected'

Tuesday, July 29, 2008

A crazy trip in the land of the unexpected: Papua New Guinea


Hi dearest friends,

Gas and I just came back from Papua New Guinea (PNG). We had an amazing stay there...
We visited 5 provinces (in mountains, coast and even small island east from Sydney)in 3 week (pfff it was intense). To have a good idea of what's happening there, you can have a look at some of these videos that I made :-)

Facilitators are personally transformed


Young people address their vulnerabilities


People now openly discuss the HIV issue


Leaders support our process and want to scale up the approach


We really connected as human beings with all of these communities. We talked about life, dreams and challenges they face. People in settlements (a bit like slums) have a very though life... unemployment, drug, alcohol, domestic violence, rape... all these issues came up... It's crazy how people open up if you are really present, listening, not judging them.

In Goroka, the team is composed of former criminal and gang members (see video of Kasure). They are personally transformed through the experience, amazing!
I felt like I had 10 big brothers for 3 days, it was nice.

I really saw again that the Constellation's approach works. Creating a discussion and mutual understanding in the community, families and couples, is ESSENTIAL. Of course, if a woman is afraid to propose to use a condom or to do the HIV test because she'll get beaten up by her husband (who went out to drink with his friends and see sex workers) then HIV will spread. And I've seen more than one injured woman during this trip... All these women AND men are human beings. And we should never forget that. They have strengths and capacity to change their own life.

I'm thinking of you.
Je pense fort à vous, vous me manquez très fort.

Groetjes aan Gaston's lieve familie en vrienden :-)

Laurence

Tuesday, June 17, 2008

Weer een EK in de verkeerde tijdszone....

Hallo allemaal!

Hier dan maar eens een berichtje in mijn moerstaal! Helaas zit ik in deze oranje-gekte periode weer 5 uur later (net zoals met het vorige WK toen ik in de Filipijnen was). Dit betekent of om 2 uur 's nachts een wedstrijd gaan kijken terwijl ik de volgende dag moet werken of de herhaling zien. Helaas hebben we zelf geen TV en is er op internet geen filmpje te vinden zonder te betalen via de UEFA site. Algoed, een uitdaging om de mooie treffers van Nederlandse equipe te aanschouwen. Ik volg wel altijd het commentaar van Jack van Gelder :). Deze weken zijn wel de momenten dan ik wel eventjes in Amsterdam Centrum wil rondlopen na de wedstrijden....

Dan ‘life in Chiang Mai’. Rainy season is begonnen! Elke dag zo'n 3 enorme bakken met regen en een 'poncho' bij je hebben is essentieel. Zoals Laurence beneden al beschrijft komt er aardig wat structuur in het leventje hier. We hebben een leuke groep mensen ontmoet en plots zit je week al redelijk volgeboekt. Het werk is nog steeds erg uitdagend en veel nieuwe kansen voor de Constellation. Over 2 weken pakken Lau en ik het vliegtuig naar Papua Nieuw Guinea voor 2,5 week. We werken daar met UNICEF en WHO in 5 provincies. Dat wordt wel pittig, aangezien we met 'gangs' werken in de settlements. Settlements zijn vergelijkbaar met de Favelas in Zuid Amerika. Wel mooi om met bende-leiders de dialoog over HIV/ AIDS aan te gaan :) We zitten daar al meer dan een jaar en de mensen beginnen onze aanpak erg te waarderen. Het is wel uitdagend om tussen de extreem paternalistische NGOs te werken die de lokalen enkel als primitievelingen zien zonder veel capaciteit.

Dan klimmen...mijn passie is alleen maar groter geworden. We hebben nog praktisch niets van het land gezien omdat we elk weekend aan de rotsen hangen. Echt fenomenaal hier en een geweldige groep lokale en internationale klimmers. Ik train nu vaker door de week met Muad, de 3-voudig Thaise Nationaal kampioen op de boulderwand. Hij heeft redelijk bizarre trainingsmethoden. Vaak kan ik geen bierflesje meer opendraaien aan het einde van de avond. Maar het werpt zijn vruchten af en ik heb afgelopen weekend mijn eerste 7a voor geklommen!

Ook ben ik de ECHTE lokale breakdance crew tegengekomen. Ze trainen elke dag in een winkelcentrum bij het vliegveld en ze zijn SUPERGOED. Echt niet normaal wat een moves. Ik train wel eens met ze mee in het weekend, maar werd de eerste keer hard gebattled :). Op de foto probeer ik nog de 'oldschool worm' uit de truckendoos te toveren.

Met Thaise les gaat het ook beter. We waren een beetje ontmoedigd na de les over het alfabet (44 medeklinkers en 24 klinkers, waarvan een deel van tekens uit het Sanskriet komt oftewel bijna een tekening op zichzelf). Maar het gaat langzaam beter en de eerste volzinnen komen uit onze mond gerold.

Zie ook nog een fotootje van de 2 hondjes van de buren. Deze verwelkomen ons elke morgen en avond als we thuiskomen. Erg grappig (behalve dat ze mijn flipflops hebben opgegeten....)


Tot snel en oranje boven!
G.